Friday, September 21, 2007

Σταθμοι ζωης... Ανθρωποι (Μερος Α')

Για την Αννα...
Ειναι καιρος τωρα που θελω να γραψω για σενα και ολο το αφηνω για μετα. Αλλωστε, ξερω πως δεν θα μου θυμωσεις, γιατι και συ ησουν σαν και μενα. Ποτε δεν σε ενοιαζε ο χρονος.
Ξερω οτι με γνωριζες πολυ πριν αρχισω να σε θυμαμαι εγω. Σε βρηκα πρωτα στο παλιο σου διαμερισμα, οπου ζουσες με τον αδερφο σου, και αργοτερα, οταν τον εχασες, στο αλλο διπλα στο σπιτι μου.
Μας μαζευες στο σπιτι σου και και προσπαθουσες να μας μαθεις την τεχνη σου. Ξερω θα μου παραπονεθεις παλι να μην το λεω τεχνη αυτο που κανεις... εσυ το ονομαζες "η ζωη σου". Το μονο που θυμαμαι να κανω απο ολα αυτα που μας εδειχνες ειναι τα πουλια. Μας αρεσε να σου ζηταμε να μας κανεις τα χαρτινα πουλια, τα απογευματα που οι μαναδες μας - βρισκοντας σε σενα μια βολικη και παντα προθυμη νταντα - μάς "παρκαραν" στο σπιτι σου και πηγαιναν να κανουν τις δουλειες τους.
Θυμαμαι τις ιστοριες που μας ελεγες για την Θεσσαλονικη που μεγαλωσες. Μιλαγες για τις γνωριμιες που ειχες κανει, μεσω του πλουσιου μπαμπα - που προσφυγας απο τις "παλιες" πατριδες, ειχε καταφερει να φτιαξει παλι τη ζωη του στη νεα γη-,για τους νεους που σε ζητησαν και που σε ολους ειπες οχι, "γιατι αυτοι δεν θελαν συντροφο, δουλα θελαν" οπως με την χαρακτηριστικη Σαλωνικιωτικη προφορα σου μας ελεγες. Μιλαγες ακομη για τις φιλες σου απο το κολλεγιο "Ανατολια" και για την ζωη με αυλικους του Ανακτα μιας αλλης εποχης, χαμενης πολλα χρονια πριν εμεις γεννηθουμε.
Μιλαγες αργοτερα, για τον πολεμο και την κατοχη που τα χασατε ολα και ηρθες στην Αθηνα να σπουδασεις αυτο που παντα ηθελες να κανεις, να ζωγραφιζεις. Ελεγες με χαμογελο ποσο ευκολα σε ξεχνανε ολοι οι "φιλοι" αν πεσεις απο κει ψηλα.
Αφιερωσες τελικα την ζωη σου στον αδερφο σου, οταν αρρωστο και εγκαταλειμμενο απο την "συντροφο" του τον μαζεψες στο σπιτι σου. Στο σπιτι οπου ζησατε μαζι για πανω απο 30 χρονια, χωρις να φυγεις απο διπλα του. Με την μικρη του συνταξη, και τα εσοδα απο τους πινακες σου ζησατε υποφερτα. Ελαχιστα τον θυμαμαι τον αδερφο σου. "Εφυγε" πριν ερθεις διπλα μας.
Σε εμαθα καλυτερα ομως, οταν μονη πια, χωρις τα εσοδα απο τους πινακες σου (δεν ησουν τοσο παραγωγικη πια) και χωρις την συντροφια των "παιδιων του απογευματος" που μας φωναζες (ειχαμε μεγαλωσει πολυ για να θελουμε προσοχη), μου ανοιγες την καρδια σου και μου ελεγες τι ειναι σωστο για σενα. Μου μιλαγες για τους ποιητες που λατρευες και για τα βιβλια που ειχες διαβασει, ησουν πιο μορφωμενη απο την πλειονοτητα των καθηγητων μου (ακομη και του πανεπιστημιου). Με εκανες να λατρεψω την λογοτεχνια αφου συζητουσαμε ωρες για αυτην. Μου εκμυστηρευτικες, οτι με παρακολουθουσες απο το μπαλκονι σου οταν καθομουν και διαβαζα τα καλοκαιρια μονος στην αυλη μας, και προσπαθουσες να με πεισεις οτι ειχα και εγω μεσα μου ενα καλλιτεχνη γιατι παντα ονειροπολουσα και επλαθα ιστοριες με τη φαντασια μου. Αυτο ελεγες ειναι το πιο σημαντικο για ενα καλλιτεχνη, να εχει φαντασια.
Μου ειπες καποτε οτι ειχες ζητησει να γινεις νονα μου. Οι γονεις μου ομως, πιστοι σε παραδοσεις και απο τον φοβο της "εκκεντρικης" σου φυσης εκαναν νονα μου μια αλλη (μια αλλη που ως σημερα ζητημα να εχω μιλησει πανω απο 10 φορες μαζι της).
Τελος, σε θυμαμαι οταν, αρρωστη πια και χωρις εσοδα απο πουθενα, σε εδιωξαν απο το σπιτι σου και οι "κυριες" του φιλοπτωχου ανελαβαν να σε κλεισουν στο γεροκομειο. Ακομη θυμαμαι το βλεμμα που μου εριξες οταν εμπαινες στο αυτοκινητο του ιδρυματος. Το βλεμμα της παραιτησης....
Δεν ηρθα να σε δω. Ακομα το μετανιωνω. Η μανα μου ομως ηρθε αρκετες φορες. Οταν την ρωτησα μια μερα αν σου εδωσαν εκει κατι να ζωγραφιζεις μου ειπε οχι. Ηξερα τοτε, οτι σου ειχαν παρει την ζωη...
Στα αγορασα τα συνεργα. Δεν σε προλαβα ομως. Εφυγες μεσα στο φθινοπωρο. Θα σου τα φερω καποτε για να σε ευχαριστησω. Δεν ηρθα σε κηδειες, μνημοσυνα κτλ, δεν ηθελα να μαθω που σε πεταξαν. Ουτε καν μαζι με τον αδερφο σου δεν σε βαλανε. Θα ερθω ομως καποια μερα...στο χρωστω.
Μου αφησες την παμπαλαια εγκυκλοπαιδεια και τα βιβλια σου, μου αφησες οτι απο τα συνεργα σου ειχαν μεινει απο τα κορακια και επισης τους πινακες που κοσμουν διαφορα μερη στο σπιτι μας. Ο αγαπημενος μου ομως, αυτος με το πλοιο στη θαλασσα, ειναι αλλου και δεν τον βλεπω συχνα. Μου αρεσει γιατι μου θυμιζει την ζωη σου... ταραγμενη και μοναχικη.

Αντιο Νουνα μου,
Αννα Θ.

4 comments:

Anonymous said...

Καλημέρα... Να μη στεναχωριέσαι.. να νιώθεις τυχερός και μόνο που τη γνώρισες και σου έμαθε τόσα... (με συγκίνησες παλιοαυστραλέ!!)

kat. said...

να χαμογελάς αυτο θα ήθελε και εκείνη..

Anonymous said...

Take it from me, δεν υπάρχει και ούτε θα μπορέσει ποτέ να υπάρξει χώρος αρκετά ιερός για να δεχτεί τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ακόμα και μέρη που φαντάζουν ιδανικά για αυτή την περίπτωση, είναι πάντα λίγα και κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε πως δεν "πετάξαμε" εκεί το άτομο που αγαπήσαμε, αγαπάμε και θα αγαπάμε μια ολόκληρη ζωή.

Trust me. I should know.

Nemo said...

@Laxano: ΕΙΜΑΙ τυχερος που την γνωρισα,και οχι μονο αυτην... Ειναι καποια ατομα που πραγματικα σε σημαδευουν.

@Kat. Παντα προσπαθω να χαμογελω και να κανω και τους αλλους γυρω μου να κανουν το ιδιο.

@Nam3l3ss:Σιωπω... σε καταλαβαινω φιλε (ή προσπαθω τουλαχιστον).