Sunday, October 21, 2007

Μια μικρή ιστορία...(Ή ενα μεγάλο Post Mortem)

"You have a choice. Live or die. Every breath is a choice. Every minute is a choice. To be or not to be MUST be your choice..."

Ειχα πολυ καιρο να σε δω, δεν ταιριαζαν και οι ωρες μας στο γραφειο. Οταν οι αλλοι εφευγαν εσυ ερχοσουν να κανεις την δουλεια σου. Τις λιγες φορες που ειχαμε βρεθει ηταν οταν εγω ειχα πολυ δουλεια και καθομουν ως αργα. Δεν ενδιαφερθηκα να μαθω για σενα. Σκεφτομουν τα δικα μου "μεγαλα προβληματα".

Σε εβλεπα να κανεις σκυφτη και ηρεμη την δουλεια σου. Καθαριζες, τακτοποιουσες τα παντα στην θεση τους και αφηνες το γραφειο παντα τακτικο -για να το ξαναβρεις την αλλη μερα σαν να εχουν περασει απο κει οι ορδες των Ουννων.

Τις δυο-τρεις φορες που ειχαμε μιλησει μου ειχες πει την ιστορια της ζωης σου. Πως αφησες την πατριδα σου στην Ασια, για να βρεθεις ερμαιο στα χερια ανθρωπων που σου υποσχεθηκαν μια χωρα οπου οι δρομοι ειναι "στρωμενοι με χρυσαφι". Θυμαμαι μου ελεγες πως αν τωρα επρεπε να ξαναπαρεις αυτην την αποφαση παλι το ιδιο θα εκανες. Δεν μου εξηγησες γιατι, αλλα ουτε και σε ρωτησα.

Εμαθα για το πως περασες εναν ωκεανο μεσα σε μια σαπια βαρκα, 3 ημερες χωρις φαγητο και με ελαχιστο νερο. Μου ειπες για τον συνεπιβατη που βουτηξε στην θαλασσα να γυρισει κολυμπωντας πισω. Για το πως τελικα βρεθηκες εδω, και για το πως οι "εμποροι" σε εβαλαν να δουλευεις στις μεγαλες φαρμες για να ξεπληρωσεις τα "ναυλα" σου. Μολις 10$ το μηνα, αυτος ηταν ο μισθος που εφτανε στα χερια σου και με αυτα επρεπε να ζησεις.

Οταν τελικα καταφερες να ξεχρεωσεις μετα απο 2 χρονια δουλεια, και χωρις χαρτια και αδεια παραμονης ηρθες εδω στην πολη να βρεις δουλεια. Και τελικα εφτασες εδω να κανεις αυτο που εως χθες εκανες. Ησουν θλιμενη που δεν μπορουσες να ξαναπας στην χωρα σου. Χωρις βιζα δεν θα σε αφηνανε να ξαναερθεις. Και δεν μπορουσες να ζησεις πια εκει. Ηθελες να βρεις την μητερα σου μου ελεγες. Αυτην να εβλεπες και τιποτα στον κοσμο. Και μαλλον την βρηκες...

Μολις εχθες εμαθα τα νεα, σε βρηκαν ξημερωματα λεει μεσα στο σπιτι σου. Μονη. Και χωρις να σε εχει αναζητησει κανεις. Δεν ημασταν πανω απο 5 ατομα στο ναο. Δεν σε γνωριζαν πολλοι. Ησουνα μια σκια, μια "υπηρεσια" για τα εκατονταδες ατομα που καθε πρωι εβρισκαν τα γραφεια τους τακτοποιημενα. Ειναι δυσκολο και επωδυνο ο καθενας απο μας με τον τροπο που ζει σημερα να σκεφτει για τον αλλο διπλα του. Απλα υπαρχει...


ΥΓ. Αφιερωμενο σε ολους αυτους που το χρειαζονται...

"There are more things in heaven and earth, more than these dreamt of in our philosophy."

4 comments:

kat. said...

ήσουν μια σκιά;
λες αλήθεια;

Nemo said...

@Κat. Ναι ειναι αληθινη ιστορια...
Το ησουν μια σκια το λεω για να δειξω οτι δεν την γνωριζε κανεις.
Δυστυχως στις "μοντερνες" κοινωνιες εχουμε αυτα τα προβληματα και οτι αλλο τα ακολουθει.

foteinoula said...

Πρώτη φορά διάβασα κάτι σε blog και έκλαψα.

το φτυαράτσι said...

Αχ πολύ ωραια γράφεις ανατρίχιασα!Τουλάχιστον τώρα αυτή η κοπέλα μπορεί να είναι καλύτερα με τους αγαπημένους της ανθρώπους και ας μη ζει σε υλικό κόσμο!Την κουλησπέρα μου!